Probeer op de eerste plaats om, als je die hebt, je eigen angst niet over te brengen. Vind jij dat erg moeilijk vraag dan aan je partner of die met jullie kind mee wil gaan. Je brengt namelijk ongewild net zoals bij de tandarts je eigen angst over op het kind. Vertel, niet te lang van te voren, dat je kind naar de huisarts gaat om bloed te laten prikken. Voor sommige kinderen zeg je dit pas een kwartier voordat je gaat, jij kent je kind het beste en kunt als de beste inschatten wat goed is voor je kind. Je hoeft niet in detail te treden, maar vertel wat er gaat gebeuren en waarom er bloed geprikt gaat worden. Misschien heb je voorbeelden in de familie en wordt daar al regelmatig over gesproken. Dan zal het voor je kind niet vreemd zijn. Doe er zo normaal mogelijk over, maak het niet spannend. Er hoeven ook geen cadeautjes tegenover te staan. Ga bijvoorbeeld samen na het bloedprikken een ijsje eten of iets dergelijks.
Laat de assistente haar werk doen.
Vaak wordt er door een verpleegster of doktersassistente bloed geprikt. Zij is er op getraind om met kinderen te “werken”. Jij bent de verzorger of de ouder en gedraag je ook zo. Degene die bloed gaat prikken moet even doorwerken om het klusje te klaren. Te lang praten, troosten enz. zorgt ervoor dat het op een drama uitloopt en het extra lang gaat duren. Er moet bloed afgenomen worden, je kind moet even stil zitten en dan is het allemaal zo voorbij. Bij een fijne verpleegster of assistente luister je naar haar tips. Jij doet dit ook niet elke dag en je bent er emotioneel erg bij betrokken. Vertel je kind dat sommige dingen niet leuk zijn, maar toch moeten gebeuren. Probeer zelf om steeds rustig te blijven ook al kost dat moeite, want sommige kinderen kunnen hysterisch reageren. Maak je niet te druk daarover, na even is alles weer voorbij. Je kind wordt steeds ouder en zal ook hierin groeien.
Probeer om alles wat met dokter en ziekenhuis te maken heeft te bespreken als er niets aan de hand is
Een kind wordt overrompeld als het met spoed moet worden opgenomen in een ziekenhuis bijvoorbeeld na een ongeluk of longontsteking. Dit kan zelfs traumatisch zijn. Jij als ouder of verzorger bent daar ook niet op voorbereid. Tijdens de opvoeding is het belangrijk om ook deze aspecten van het leven een keer te benoemen zonder dat er op dat moment sprake is van ziekenhuisopname enz. Is er in de familie iemand die in het ziekenhuis ligt of is er iemand chronisch ziek dan zal er in jouw gezin weleens een gesprek plaats vinden over ziekte en gezondheid. Prima, elke gelegenheid die zich voordoet kun je gebruiken om er op het niveau van je kind over te praten. Dat hoeft geen zwaar gesprek te zijn. Vertel over het feit dat een dokter en een ziekenhuis en alles wat daarmee samenhangt niet eng zijn, maar dat dit allemaal nodig is om mensen beter te maken en om pijn te verlichten of zelfs de pijn te laten verdwijnen. Maak gebruik van leuke en informatieve boekjes die je vindt in de bibliotheek of in de wachtkamer van een ziekenhuis. Probeer aan je kind over te dragen dat ziekte en gezondheid horen bij je leven. Dat je soms iets vervelends moet laten doen (denk aan bloedprikken) om weer gezond(er) verder te kunnen leven.
