Bij ons zijn er nogal eens communicatieproblemen. Papa en de juf doet niet wat zij zeggen en mijn beide jongens kunnen niet zeggen wat zij doen. Misschien kan ik dit beter illustreren aan de hand van wat herkenbare voorbeelden.
De juf van Pepijn doet lang niet altijd wat zij zegt. Vaak dreigt zij ‘s morgens met de tekst: Als jullie vanmiddag je werk niet af hebben moeten jullie nablijven. Pepijn schrikt daar van want nablijven is afschuwelijk! Dus hij werkt hard maar soms lukt het niet. De hele dag hangt voor hem het zwaard van Damocles boven zijn nek. Als het dan uiteindelijk kwart over drie is en het werk dus niet af; loopt hij naar de juf en krijgt het volgende te horen: Ik strijk met mijn hand over mijn hart Pepijn, ga maar lekker naar huis. Dan is er onbegrip voor een autistisch ventje. Want de juf doet helemaal niets? Geen hand, geen hart? En hij mag naar huis terwijl zij toch had gezegd dat hij moest nablijven? Autisten nemen soms de woorden letterlijk en willen graag dat je je houdt aan wat je zegt of beloofd. Voor Pepijn was het daarom toch beter geweest als hij gewoon had moeten nablijven!
Mijn man belt elke avond op met het zelfde verhaal: ik ben om zes uur echt thuis! Ik begin dus trouw aan het bereiden van het eten om half zes en krijg dan steevast om kwart voor zes opnieuw een telefoontje dat het “iets” later wordt. De pannen staan al op het vuur dus ik denk: dan maar met de kinderen eten en wat opwarmen voor manlief. Om zes uur gaat echter wederom de telefoon en je raadt het al: hij komt nog later want er moet nog iets afgemaakt worden. Je zult je afvragen: waarom trap je daar elke avond in? Maar ik blijf maar geloven dat hij ooit anders zal leren. Want ik kan er gewoon niet bij dat iemand steeds opnieuw belooft op tijd te zijn en dat NOOIT is?
Uiteindelijk zit ik dus om zes uur met de kinderen aan tafel. Zij zijn diegene die niet zeggen wat zij doen. In het begin had ik ook hier nog hoop op een leuk verhaal. Ik begon elke avond met: hoe was het op school? Is er nog iets leuks gebeurd. Beide jongens haalden hun schouders op en hadden niets te melden. Geen leuke dingen en ook geen vervelende dingen. Dat de leraar tegen het bord is gelopen, een bloedneus had, bijna flauw viel en daarna afgevoerd moest worden, hoor ik meestal van een bevriende moeder die een spraakwaterval thuis heeft zitten. Mijn jongens hebben echter deurtjes in hun hoofd. Achter elk deurtje zit een “plaats”. Bijvoorbeeld school, voetbal, thuis.
Zodra zij op school zijn is het deurtje van de school open. Komen zij echter thuis, dan sluit het deurtje school en gaat het deurtje thuis open. Soms weten ze echt bijna niet meer wat er die dag gebeurd is. Ik vind dat als moeder heel jammer. Echt praten over gebeurtenissen maar ook over grote zaken is nog heel erg moeilijk. Hier wordt aan tafel gesproken over Star Wars en computerspelletjes. Het lijkt wel of die deurtjes altijd open staan!
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
