Soms begrijp ik er werkelijk niks van….zijn die twee knapen echt van ons??? Waar zijn we toch fout gegaan in onze opvoeding, want dit is toch echt niet onze bedoeling geweest! En met ‘dit’ bedoel ik hun onuitstaanbare luie gedrag. Dat hangt en ligt maar op een bank voor de t.v., met die eeuwige mobiele telefoon binnen handbereik. Ik word er soms zo moedeloos van. En van wie hebben ze het eigenlijk? Niet van mij en ook niet van hun vader!
Vaderlief kan er al helemáál niet tegen, wat regelmatig voor minder gezellige momenten zorgt binnen ons gezin. En de uitroep ‘Patatgeneratie’! is een regelmatig terugkerend (zelfstandigwerk) woord bij ons! Gelukkig staan we hierin niet alleen, want binnen onze generatie is het erg herkenbaar. Dan is het toch fijn wanneer we hierover ook het wee geklaag mogen aanhoren van familie en vrienden. Wat me ook hoopvol stemt is de begripvolle glimlach van mijn schoonmoeder. “Ach kind, met jullie is het ook goed gekomen, maak je maar niet te veel zorgen”. Ik zie dan stiekem de lichtjes in haar ogen. En bedankt Mam.
Maar ze heeft gelijk. Met ons kwam het ook goed en daar is destijds ook met grote regelmaat aan getwijfeld. Zelf liep ik graag in tien sloten tegelijk, was tevreden met een zesje, kon liegen als de beste en leerde liever van het leven zelf dan op school. Hun vader met zijn bengelvrienden maakte het elke weekend erg bont (en soms ook blauw..), droeg afschuwelijke cowboylaarzen en was vaker niet thuis dan wel. Onze ouders hebben vaak getwijfeld aan hun opvoeding. Zoals wij nu, dertig jaar later, ook weer doen. En naar alle waarschijnlijkheid zullen straks, over weer dertig jaar, onze kinderen ook weer twijfelen aan hun opvoeding. L’Histoire, se répète.
Kortom: pubergedrag is tijdloos!
De verschillen liggen in de tijd waarin we leven. Computers, mobiele telefoons, t.v. op je kamer, werkende moeders, welvaart, medezeggenschap, want we maken onze kinderen graag mondig, zodat ze later goedgebekt en zelfstandig de grote boze buiten wereld aankunnen. Waar ikzelf toch enige troost/hoop uit heb gehaald is het boek ‘Ellis en het verbreinen’ , geschreven door Jelle Jolles, hoogleraar Hersenen, Gedrag en Educatie: Educational Neuropsychology. Een aanrader voor ouders met kinderen en adolescenten! Hij zegt eigenlijk (maar laat dat thuis niet lezen aan je kinderen,want dan hebben ze een goed excuus!): Ze kunnen er gewoon nog niks aan doen dat je ze alles honderd keer moet zeggen en ze het dan nóg vergeten, dat komt omdat hun hersenen nog niet gerijpt zijn.
Het komt er dus op neer dat de kracht van ons opvoeden ligt in de herhaling… En verder put ik toch ook wel kracht uit onze knullen zelf. Gelukkig maar. Onze oudste van bijna 18 worstelt momenteel mijn zijn studie richting. Twijfelt of hij de juiste keuze heeft gemaakt met de commerciële opleiding die hij nu volgt. Ergens ben ik trots als ik zie hoe hij erover nadenkt, mee bezig is, zichzelf steeds beter leert kennen. Wat hij wil worden is nog onduidelijk, maar hij begint te ontdekken waar zijn kracht en kunnen ligt.
Onze jongste van 15 staat voor een moeilijk moment, hij zal binnenkort naar het voortgezet speciaal onderwijs gaan en dat is heftig. Hij heeft al heel wat voor z’n kiezen gehad de afgelopen jaren. Maar als ik zie hoe hij nu zijn stage binnen de gehandicaptenzorg afmaakt, als ik tussen neus en lippen aan hem hoor dat hij een goede start wil maken op zijn nieuwe school…dan ben ik trots op onze knullen.
Ik kus hun vader. “Zo slecht doen we het nog niet,Lief”. Hij zucht en glimlacht. En zoals het een goed team betaamt….tempert hij mij met de opmerking: “Maar we zijn er nog niet”. Bijgestaan door zijn broer, stemt de oudste ons hoopvol. “Maak je geen zorgen Mam, wij hebben liever döner dan patat!”
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
