Lees het verhaal van Mirjam. Ze vertelt over haar wens BAM (bewust alleenstaande moeder) te worden. Een verhaal over haar beslissing, de lange wachtlijsten het uitkiezen van donoren en het lange emotionele proces van KID (Kunstmatige inseminatie met donorzaad). Inmiddels heeft ze poging 6 gehad.
Jarenlang had ik moeite met de berichten van mijn omgeving omtrent trouwen en zwangerschappen. Uiteraard gunde ik ieder zijn geluk maar als iemand zonder relatie dacht ik vaak: en ik dan? Ik was niet op zoek naar een relatie, liever niet zelfs. Ik vind mijn leventje heerlijk zoals het is en ben altijd zeer zelfstandig geweest. Maar toch bleef het knagen. Ik wilde graag een kindje, maar hoe gaat dat zonder relatie? En een relatie beginnen puur en alleen voor een kindje? Nee dat wil ik niet. De kans dat de relatie dan stukloopt en een kind in een vechtscheiding terecht komt vind ik niet te accepteren. Dat is de verkeerde beweegreden voor een relatie.
Maar poging 4 liet mij 2 weken na de behandeling een streepje zien op de zwangerschapstest. Een minimaal streepje dat wel. Helaas, een dag later werd ik ongesteld.
Tot ik op een avond voor de zoveelste keer dit besprak, dit keer met een vriendin die samen met haar partner ook een kinderwens heeft en bij een kliniek liep. Zij zei eigenlijk heel kalm: ‘waarom doe je het niet alleen? Ik zie bij die kliniek zoveel vrouwen die alleen zijn, en als iemand het kan….’. Het was alsof alle stukjes op zijn plek vielen. Inderdaad… een kindje alleen. Zou dat het zijn? Ik heb vervolgens een maand gebruikt om uit te zoeken of ik dit echt wilde en waar dit zou kunnen. Bij diezelfde kliniek als waar mijn vrienden liepen? Of toch op een andere plek. Ik kwam uiteindelijk bij het Rijnstate in Arnhem uit en heb mij ingeschreven voor de wachtlijst. Het lange wachten kon beginnen, de gemiddelde wachttijd zou ongeveer 9 maanden zijn alvorens je daadwerkelijk kon starten. Mocht ik toch niet achter mijn keuze staan, dan kon ik mezelf altijd van de wachtlijst laten afhalen.
Eindelijk donoren uitzoeken
6 maanden later kreeg ik een intake, een half jaar na inschrijving. Ik moest bloed prikken en kreeg een gesprek met een fertiliteitsarts, welke ook een echo uitvoerde. Alles zag er goed uit. Het gesprek was prettig, ik kon al mijn vragen stellen en aan het eind van het gesprek kreeg ik te horen dat een gesprek bij de psycholoog niet nodig was, ze hadden zo ook al een goed en stabiel beeld van mij. Ik mocht door naar de volgende wachtlijst om uiteindelijk te starten met de behandelingen.
Ondanks dat er eerst een wachttijd van 9 maanden in totaal genoemd was, bleek dat er een gebrek was aan donoren en ik dus langer moest wachten. Geduldig wachtte ik af want ja.. je kunt het toch niet versnellen. 15 maanden na inschrijving op de wachtlijst mocht ik uiteindelijk 3 donoren uitzoeken. Ik heb ervoor gekozen zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven qua uiterlijk. Dus kleur haar, kleur ogen, structuur van het haar. Opleiding vond ik niet belangrijk, hobby’s ook niet zozeer. Het was spannend, want je maakt een keuze die misschien wel voor het leven is. Als er een kindje uit komt, is de informatie die je op dat moment hebt gekregen voorlopig het enige dat je hebt.
Het kindje was overleden
6 dagen daarna had ik een positieve ovulatietest in handen, en mocht ik dus starten met de behandelingen. KID (Kunstmatige inseminatie met donorzaad) d.m.v. IUI. Het zaad wordt hoog in de baarmoeder ingebracht, wat de kansen vergroot op een succesvolle bevruchting. Helaas… 2 weken later werd ik ongesteld. Poging 1 was mislukt. Hoe dat kon wist ik niet, ik had tenslotte alles gevoeld in mijn lichaam wat kon wijzen op een zwangerschap. Ik wist nu wat ze bedoelden met ‘je lichaam kan je ook enorm voor de gek houden’.
4 weken later volgde poging 2. Ik stond er nu al een stuk rustiger in dan met poging 1. Het was nu bekend wat er gebeurde en we gingen weer met een positief idee naar huis. Anderhalve week later verloor ik bloed. Weer mislukt… dacht ik. 3 dagen verloor ik bloed, een klein beetje, niet herkenbaar als mijn eigen menstruatie. Daarna stopte het, op de dag dat ik mocht testen. De clearblue liet er geen twijfel over mogelijk: ZWANGER. Wauw!!! Wat was dat joh? Was het echt zo? Was ik echt zwanger? Ja, het was echt zo.. ook drie testen later nog.
Niet gelukt
Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Bij de eerste echo bij 7.5 week zwangerschap werd mij verteld dat het kindje te klein was voor de leeftijd die het moest hebben en dat het hartje te traag klopte. Ook de dooierzak was wat aan de grote kant. Het kindje kon er doorheen komen, maar ze gaven het vrij weinig kans. 5 dagen later moest ik terug 
komen bij de arts. Ik kreeg de bevestiging, het kindje was inmiddels overleden. Ik kreeg 3 mogelijkheden: afwachten tot het zelf losliet, tabletten welke ervoor zorgden dat de boel opgewekt werd of curretage. Ik heb gekozen om eerst bijna een week af te wachten, uiteindelijk heb ik 2 dagen achter elkaar 2 pillen ingebracht. Helaas werkten deze niet. Ik kreeg nog een kuur, ik verloor wat. Op controle bij de arts, helaas, niet gelukt. Het vruchtje zit er nog. Nog een kuur, en helaas .. ook deze had geen resultaat. Tussendoor ging dat gepaard met de nodige ritjes naar Arnhem natuurlijk voor alle controles. Uiteindelijk heeft de arts een curretage ingepland, hiervoor zou ik naar het ziekenhuis in Zevenaar moeten. Geloof het of niet maar 4 weken nadat het kindje is overleden en nog geen 24 uur voor de curretage, liet het vruchtzakje los. Controle in het ziekenhuis liet zien dat ik schoner was dan de gemiddelde vrouw die net een miskraam had gehad. Het verwerken kon beginnen. De curretage werd afgeblazen.
Over 2 weken mag ik weer testen, uiteraard hoop ik enorm op een positieve zwangerschapstest, we zullen moeten afwachten.
Poging 3…4….5…
1 cyclus werd aangeraden om te wachten, dat heb ik ook gedaan. Ook rust voor mezelf daarin genomen. Echter ben ik daarna weer zo snel mogelijk gestart. Poging 3 was helaas niet succesvol. Maar poging 4 liet mij 2 weken na de behandeling een streepje zien op de zwangerschapstest. Een minimaal streepje dat wel. Helaas, een dag later werd ik ongesteld.
Poging 5 was weer anders. Een week na behandeling was ik hartstikke emotioneel, bij wat ik ook deed. Raar, want zo ben ik helemaal niet. 5 dagen later, een negatieve zwangerschapstest maar een heftige bloeding. Ook de steken in mijn borsten (die tevens een cup groter gegroeid waren in een paar dagen) en de buikkrampen die ik normaal nooit heb bij menstruatie lieten zien dat dit zeer waarschijnlijk een vroege miskraam was. Dit was de eerste keer dat ik zo heftig emotioneel reageerde op het feit dat ik ongesteld werd. Wat was het zwaar, en wanneer zou het nu eens lukken?
Poging 6, nu afwachten
Inmiddels heb ik poging 6 gehad. Ik heb voor het eerst in al mijn pogingen een relaxte ronde ovulatietesten gehad. De 
ovulatietesten vind ik namelijk vaak nog erger dan de wachtweken. Maar nu heb ik besloten om te denken: ‘we zien wel’. En dat geeft me heel veel rust. Over 2 weken mag ik weer testen, uiteraard hoop ik enorm op een positieve zwangerschapstest, we zullen moeten afwachten.
Zoals je kunt zien heb ik geen ivf, wie weet dat dit in de toekomst nog volgt maar dat wordt eerst besproken met de artsen wanneer blijkt dat poging 6 ook weer negatief uitvalt. Het traject is wel zwaar, emotioneel gezien. Maar ik sla me er goed doorheen. Het meeste stress ervaar ik echt in de week dat ik ovulatietesten moet doen. Komt er een smiley op de test of niet? Wanneer is hij positief? Moet ik dan vrij krijgen op mijn werk? Dat soort dingen. Dat houd me wel bezig dan. Als de behandeling eenmaal geweest is valt het mee. Dan heb ik weer een week rust, dan is er namelijk toch niets meer aan te doen. Maar na die week, ja dan wordt het weer spannend. Word ik ongesteld of niet? Voel ik wel of niet iets? Dat soort dingen, maar dat zal bij een vrouw met partner zeker niet anders zijn.
Zwaar, stressvol en emotioneel
De miskraam is toen een grote teleurstelling geweest, maar je wilt ook dat een kindje een goede toekomst heeft en dat hij of zij in alle gezondheid mag opgroeien. Wanneer dit niet mogelijk is, kiest de natuur de beste weg, en dat is gebeurd. Ik heb de echo’s nog en deze bewaar ik zeer zorgvuldig. Soms is het zwaar of stressvol, of emotioneel. Maar dan heb je even dat momentje en daarna ga je meteen weer door met waar je gebleven was. Je moet niet blijven hangen in dat moment.
Het Rijnstate daar ben ik alleen maar positief over. De mensen zijn er enorm aardig en staan altijd voor je klaar wanneer je vragen hebt. Ik ben er tijdens mijn miskraam door 1 arts heel goed begeleid, maar ook andere artsen zijn daar allemaal even vriendelijk. Je bent daar in goede handen.
Mijn toekomst als Bewust alleenstaande moeder
ls het kindje er zo meteen is wil ik 2.5 a 3 dagen gaan werken, ik wil proberen een goede gastouder te vinden die ik volledig kan vertrouwen. Zelf ben ik een grote voorstander van de opvoeding die ik zelf ook heb gehad. Met het aanleren van normen en waarden, consequentie en een stabiel thuis voor het kind. Het kindje moet ten alle tijden het gevoel hebben dat hij of zij bij mij terecht kan. Ik ben er van overtuigd dat een moeder alleen dit ook kan bieden. Misschien in sommige situaties nog wel beter dan een gezin met papa en mama.
