Zwanger. Een positieve test. Eindelijk. Triomfantelijk bestempelde ik de positieve test als dé ultieme mijlpaal in de zwangerschap. Na 42 weken zwangerschap wist ik dat ik me daar lelijk op verkeken had. In de tussentijd hadden vele mijlpalen elkaar opgevolgd. Wat waren de belangrijkste?
Voor het eerst naar de verloskundige
Eenmaal zwanger belde ik nerveus de verloskundigenpraktijk. Een eerste afspraak werd ingepland bij 9 weken zwangerschap. Wat keek ik in de 3 weken dat ik daarop moest wachten uit naar dat eerste officiële moment. Met een viltstift schreef ik de afspraak dubbeldik in mijn agenda. En toen begon het wachten.
De intake bij de verloskundige viel tegen. Er was geen echoapparaat en we luisterden niet naar het hartje. Na het invullen van een vragenlijst stond ik binnen no time weer buiten. De intake voelde dan wel als mijlpaal nummer 2 maar ik had nog steeds geen idee hoe het met mijn zwangerschap ging. Er was één lichtpuntje. Ik mocht een termijnecho inplannen in de 12e week van mijn zwangerschap. Een nieuwe mijlpaal waar ik naartoe leefde. Met 12 weken zouden we de baby voor het eerst kunnen zien en zou de echoscopist iets over het verloop van mijn zwangerschap kunnen zeggen.
Met behulp van een zwangerschapskalender kon ik netjes bijhouden wat me allemaal te wachten staat
De termijnecho
De termijnecho was geweldig. De baby zag er goed uit en omdat ik bijna 13 weken zwanger was, was de kans op een miskraam inmiddels aanzienlijk kleiner geworden. Onderweg naar huis stopten mijn man en ik bij een koffietentje om de echofoto’s nog eens goed te bekijken. Nog beduusd van de eerste beelden praatten we meer dan twee uur lang over hoe het zou zijn wanneer de kleine eindelijk geboren zou worden. Toen viel er een stilte. De echo was achter de rug en we wisten allebei wat dat betekende. We konden uitkijken naar alweer een volgende mijlpaal: de medische 20-wekenecho waarop er meer gezegd kon worden over de gezondheid én het geslacht van ons kindje.
De medische 20-wekenecho
Acht weken kunnen lang duren. Heel lang. De dagen tussen de 12- en de 20-weken echo leken maar niet voorbij te gaan. Eindelijk was het dan zover. Gespannen tuurden we naar het scherm. ‘Heel mooi’, zei de echoscopiste. Voor zover mogelijk constateerde ze geen afwijkingen. Alles zat erop en eraan. Aan het einde van de sessie schreef ze het geslacht voor ons op een briefje. Een half uur later vouwden we het open boven twee enorme stukken appeltaart met slagroom. We dachten allebei duidelijk een piemeltje gezien te hebben dus echt een verrassing zou het niet zijn. Toch wel. MEISJE. Het stond er echt.
Levensvatbaar
We wisten nu dat er een gezond meisje in mijn buik zat. Over zo’n 20 weken zou ze geboren worden. We waren al op de helft. Maar hoe mooi dat ook klonk, ons kindje was nog niet eens levensvatbaar. Een belangrijke mijlpaal was dan ook de 24-weken grens. Hoewel geen moeder hoopt dat haar kindje dan al geboren wordt, is dit in Nederland de onderste grens van levensvatbaarheid. Met veel medische zorg is het mogelijk dat een baby die na 24 weken al geboren wordt, buiten de baarmoeder uitgroeit tot een gezond kindje.
Bevallingsverlof
Toen mijn zwangerschap de 24e week passeerde en ik ons dochtertje met grote regelmaat schopjes voelde geven tegen mijn ribben, merkte ik dat de allergrootste mijlpaal in zicht kwam: de geboorte. Maar voordat het zover was, keek ik enorm uit naar mijn verlof. Klein van stuk als ik ben, begon mijn buik behoorlijk uit proporties te raken. Tijdens de lange dagen op kantoor keek ik vanaf de 30e week met smart uit naar de eerste dag van mijn bevallingsverlof. Een ware mijlpaar.
De eerste wee
Eenmaal thuis op de bank vroeg ik me af wat ik de resterende weken nog moest doen. Het kamertje was klaar, het vluchtkoffertje stond gereed, er viel niets meer te strijken en in de tuin was geen onkruid meer te bespeuren. ‘Ik zit hier maar’, mopperde ik ‘s avonds tegen mijn man. ‘Ik zit hier gewoon te wachten op een eerste wee en ik weet niet eens hoe ik die moet herkennen.’
De bevalling
Eenmaal met een weeënstorm in het ziekenhuis beland, vroeg ik me geen moment meer af hoe weeën zouden voelen. Het was me inmiddels duidelijk. Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Dé mijlpaal was in zicht: de geboorte zou niet lang meer op zich laten wachten.
Toen ik haar dan eindelijk in mijn armen hield overviel me het besef dat ook dit niet dé mijlpaal was die alles af zou sluiten. Het was de eerste stap van een lange, oneindige reeks van nieuwe mijlpalen. De eerste volle luier, het eerste lachje en tja, over mijlpalen gesproken, het eerste ononderbroken nachtje…
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
